عـلـی کـه آیـنـۀ روشن خــدای تـو بــود           همیشه آیـنـه‌اش روی حـق نمای تو بود

حدیث قدسی «لولاک» معتبر سندی است           که هرچه کرد خدا خلق، از برای تو بود

به خشت خشت سرایت، بهشت بَرد حسد           که تـوتـیـای مَلک گَردِ بـوریـای تو بود

مَلک حضور تو را در نمـاز عاشق شد           ولیک شیـفـتـه‌تر از مَلک خدای تو بود

ز پا نـشـسـت عـلـی تا تـو راه می‌رفتی           که دید دوش حسین و حسن عصای تو بود

نگاه بی‌ رمقت با عـلـی سخـن می‌گـفت           زبـان درد دلـت در نـگـاه‌هـای تـو بـود

بـه خـانـۀ دل او نــور داد و دلـگـرمـی           جواب گرم سلامی که با صدای تو بود

ز گریه‌ات همه هستی به گریه می‌افـتاد           همین نه شهر مدینه پر از نوای تو بود